Het visitekaartje van Dikadootje (staat zelfs daadwerkelijk op mijn visitekaartje) is toch eigenlijk wel het “springmoment” geworden. De kinderen zijn vaak nog maar net binnen en dan wordt al geroepen: mogen wij ook met zijn allen springend op de foto?......

 

De kinderen staan al op de studiovloer heel enthousiast klaar om met zijn allen tegelijk te springen en dan help ik ze meteen uit hun droom….nee joh, jullie springen niet allemaal tegelijk, maar ieder voor zich en later zet ik jullie in een bewerkingsprogramma weer bij elkaar…ik laat ze dan een fotovoorbeeld zien, hoe het eruit komt te zien en………..het eerst wouw momentje is dan geboren. Eigenlijk willen ze dan meteen aan de slag, ik adviseer ze echter dit op het einde van het feestje te doen. Het is best wel intensief springen en wat zou het zonde zijn als op de groeps- en solofoto’s allemaal verhitte kinderen staan. Dat is veelal een goede deal, sommige zijn toch nog een beetje teleurgesteld maar aan het einde van het feestje krijg ik toch weer een compliment over mijn advies…..vermoeiend zeg dat springen!!!

 

Maar hoe is het springmomentje dan ontstaan?

Het springmomentje is ontstaan in één van de allereerste oefenshoots die ik regelmatig deed om het geleerde tijdens de cursus portretfotografie in mijn eigen ruimte te oefenen. Ik ben ooit begonnen in een omgebouwde slaapkamer van 4x3 die al heelllll snel te klein bleek te zijn, zeker voor de springmomentjes.....Gelukkig prijs ik mij nu rijk met een ruimte van 8x5.

 

Tijdens de oefenshoots moesten de modellen altijd heel veel geduld hebben….even dit proberen en dan weer dat, een andere lichtopstelling…..wisselen van achtergrondkleur en  maar oefenen, oefenen, oefenen. Het ging niet anders dan bij de andere oefenshoots. Op een gegeven moment kom je op een punt dat de inspiratie ver te zoeken is….dit was zo’n momentje. Mijn model Daphne, waar ik mee werkte had ineens een ingeving, waarbij ze dacht dat ik dat nooit zou doen. Als ik nu eens spring en jij gaat op je rug liggen en  fotografeert mij vanaf onder, zei ze enthousiast! Nou, ik lag al op mijn rug voordat zij er erg in had en moest lachen om mijn reactie. Moet toch een raar gezicht geweest zijn realiseer ik mij nu haha. Nog helemaal niet nagedacht over welke techniek ik hier het beste voor kon gebruiken, was het gewoon schieten en nog eens schieten. Warempel zaten daar leuke beelden tussen, het springmomentje was geboren!

 

Tegenwoordig is het een nauwe samenwerking tussen mij en de modellen. Ik heb een voor mij werkbare techniek uitgevonden die ik standaard in de studio hanteer voor het maken van zulke foto’s. Ik zet mijn camera op continu focus, diafragma f8 en de sluitertijd hou ik op 1/125. Ik fotografeer niet meer van onder, maar ik ga gewoon op mijn kont zitten, dan ben ik sowieso al laag bij de grond haha. Vervolgens leg ik uit hoe ze het beste kunnen springen, heel kort even de benen naar de bips brengen, de armen in de lucht zwaaien en in de camera kijken. Lijkt heel veel tegelijk, maar die kinderen zijn nog zo soepel dus dat gaat vanzelf. Het enige waarom de foto meestal over moet is vanwege de gekke bekken die tijdens het springen worden getrokken. Ik spreek met hun af dat ik aftel van 3 naar 1 en dat ze op moment 1 de lucht in springen. Op moment 1 stel ik scherp (autofocus)  en wordt de foto genomen.

 

Dit is leuk om zelf een keertje te oefenen. Je zult zien dat het verbazingwekkende leuke plaatjes op zal leveren en dat je er steeds meer lol aan zult beleven. Ik zou zeggen, gewoon een keer doen!