In 2007 ben ik gestart met een opleiding Fotografische Vormgeving bij the Fotofactory in Amsterdam. Waarom dan nu, 5 jaar later een eerste blog schrijven? Een laatbloeier, geheugenverlies misschien of heeft iemand mij op het spoor gezet te gaan bloggen….het laatste is het geval…. Tijdens een workshop bruidsfotografie gevolgd bij Simone Janssen Fotografie die zelf ook blogt, is mij duidelijk geworden wat het belang is van bloggen….beter laat dan nooit toch?

 

Maar juist het vertellen waarom ik doorgegaan ben met fotografie is voor mij best wel een beladen onderwerp. Misschien daarom nooit aan het bloggen geslagen.

Even door de zure appel heen bijten, zeg ik dan maar want het brengt mij wel waar ik nu sta op het gebied van fotografie en de lol die ik eraan beleef!!

 

Ik ben rond mijn 40ste gaan nadenken wat ik verder nog zou willen in het leven, ik denk dat menigeen zich daarin wel herkent…..zo’n vaag onderbuik gevoel van, is dit alles…

En één ding wist ik zeker, ik wilde totaal iets anders dus zeker niet iets in de financiën wat ik al 25 jaar deed....

 

Fotograferen was één van mijn hobbies, had er zoveelllll in die tijd, waar ik mij verder in wilde verdiepen. Na het uitpluizen van het aanbod aan opleidingen ben ik toen bij the fotofactory terecht gekomen en heb daar ontzettend veel geleerd, van het werken in de doka tot het bewerken van beelden uit het digitale tijdperk van de fotografie.

Tot het moment dat mijn ouders ziek werden en ik helaas, een week na elkaar, afscheid moest nemen van hun….. De raarste en heftigste 2 weken van mijn gehele leven, het overkomt je waarbij je achteraf denkt….hoe kan dit mij en mijn broers overkomen. Eigenlijk heb ik daar mijn allereerste blog over geschreven….de laatste 2 weken van het leven van mijn ouders (lees verder). Ik heb bijna ruim een jaar na het overlijden van hun niet echt meer wat noemenswaardig gedaan aan fotografie.

 

Maar één opmerking van mijn vader is altijd wel een beetje blijven hangen…..ik was in de tijd dat mijn ouders ziek waren gestart met een eigen layout voor fotoalbums. Ik nam dan vaak mijn laptop mee en tijdens het ‘waken’ bedacht ik weer een nieuwe layout en keek mijn vader wel eens met mij mee….hij vertelde mij: meid daar moet je iets mee gaan doen!!!

 

Na het overlijden heb ik altijd wel het gevoel gehad dat mijn ouders er waren….maar dan op een andere manier. Het is niet te beschrijven en te verklaren maar er gebeurde dingen waarvan je denkt, dat kan toch geen toeval zijn?? Ik reed op een avond terug naar huis. Ik volgde toen een cursus effectief functioneren, zo eentje waar je dichter bij jezelf komt en het was die avond best wel pittig zeg maar om bepaalde dingen over jezelf te weten te komen.  En op de terugweg naar huis galmt er ineens een nummer van Marco Borsato uit mijn autoradio….’’wat zou je doen als er nooit meer een morgen zou zijn’’….een slikmomentje moet ik zeggen. En als je dan nog uit moet stappen om te tanken, je pakt wat snoepgoed mee en rekent af op exact 29,- ( het huisnummer waar mijn ouders het grootste gedeelte van hun leven hebben doorgebracht) dan heb je weer een slikmoment….en begreep ik wat mijn ouders mij duidelijk probeerde te maken…..wat zou je doen……